O lęku u dzieci mówimy wtedy kiedy nasilenie i czas trwania lęku przewyższa lęki specyficzne dla fazy rozwojowej.

Za regułę możemy uważać:
- w niemowlęctwie - lęk na hałas, szokujące zdarzenia, później lęk przed osobami obcymi (7-12 m. ż. ).

Wskazane jest też zasygnalizować różnicę pomiędzy lękliwym temperamentem u dzieci a zaburzeniami lękowymi. Jeśli jest to właściwość temperamentalna to maluch z reguły zdradza cechy zahamowania behawioralnego, odpowiada wycofaniem na nowe sytuacje, rzeczy, osoby. Nie musi z kolei odsłaniać się pełny obraz lęku.

Aby symptomy wolno było przyjąć za zaburzenia lękowe muszą być spełnione wszystkie poniższe kryteria:
- lęk powoduje u dziecka napięcie oraz zaniepokojenie względnie wiedzie do stronienia przez dziecko określonych czynności lub sytuacji,
- ujawnia się w czasie dwóch bądź więcej powszednich czynności albo w odniesieniu do dwóch lub więcej relacji (ma rozległy zakres)
- jest bez kontroli, co najmniej przez jakiś okres
- zaburza działanie dziecka lub rodziny i/lub przewidywany rozwój małego człowieka
- utrzymuje się przez dłuższy okres czasu(kryteria czasowe dla indywidualnych zaburzeń lękowych).

Istotne jest zebranie wywiadu rodzinnego - istnienie zaburzeń lękowych lub zaburzeń nastroju w przeszłości rodziny jest istotnym elementem współwystępującym.

Lęk daje przejawy np:

- społeczne (trudności w sytuacjach społecznych, przesadna i zmniejszona aktywność).

Etiologia np. : czynniki psychologiczne.
Priorytetowa jest postawa rodzicielska oraz sposób przywiązania.